נאָכדעם וואָס דאָס ערנסט-פֿאַרוווּנדעטע, זעכצן-יעריקע מיידל איז ניפֿטר געוואָרן און דער בעסטישער אָנפֿאַל איבער די באַטייליקטע אינעם ירושלימער גאווה-פּאַראַד איז דערמיט געוואָרן אַ מאָרד, האָט אַרומגעכאפּט דעם גאַנצן לאַנד אַ טיפֿן טרויער און אַ צערודערטקייט.
עס דאַכט זיך, אַז קיינער האָט זיך נישט געריכט דערויף: אַז דער הײַ-יאָריקער פּאַראַד, כאָטש ער איז געווען, פּונקט ווי די פֿריִערדיקע, אָן באַגלייט מיט סקאַנדאַלן, סטראַשונקעס און שלעק, זאָל קאָסטן אַזוי טײַער: אַ פֿרי-פֿאַרשניטן מענטשלעך לעבן.
אַזוי אַרום, האָט דער פּאַראַד, וואָס איז געוואָרן אַ סאָרט רגילות, זיך אומגעקערט צו די צײַטונג־קעפּלעך.
לייענענדיק וועגן דער טרויעריקער געשעעניש האָב איך זיך געכאַפּט, אַז כאָטש די פּאַראַדן דאָ אין ישׂראל זענען גאָר אַ נײַעס, זענען זיי שוין געוואָרן אַ פֿאַרשטענדלעכן טייל פֿון דעם היגן יאָר-ציקל, און, מעגלעך, אין דעם שטעקט זייער כּוח.
מיט יאָרן צוריק, פֿלעג מען ווײַזן אויף דער טעלעוויזיע קורצע פֿראַגמענטן פֿון די גאווה-פּאַראַדן אין אַמעריקע: סאַן-פֿראַנסיסקאָ, לאָס-אַנדזשעלעס, ניו-יאָרק.
די מאַרשירונגען האָט מען געפֿײַערט ברייט, מיט גרויס טאַראַראַם: פֿאַרביקע פֿאָנען האָבן געפֿלאַטערט; מאַסקירטע „נאַקעטע‟ מענער האָבן געטאַנצט און זיך געהוליעט אויף משׂא-אויטאָס נאָכן טאַקט פֿון פֿריילעכער מוזיק — אַלץ נאָכן עטוואָס וווּלגאַרן געשמאַק פֿון דעם אַמעריקאַנער המון. איך פֿלעג קוקן און טראַכטן צו זיך בשעת-מעשׂה: וואָס גייט זיי אַזוי שלעכט דאָרט, אַז זיי צעהויליען זיך אויף אַ ריזיקער „פּאַרטי‟?
מענטשן וואָס לײַדן, וואָס מאָנען רעכט, גערעכטיקייט, גלײַכקייט און טאָלעראַנץ פּראַווען נישט — זיי דעמאָנסטרירן.
יענע יאָרן האָט קיינער נישט געהערט פֿון אַזעלעכע פּאַראַדן בײַ אונדז, אין ישׂראל. די גאווה-פּאַראַד אין תּל-אָבֿיבֿ איז נאָך געווען אַ קליינטשיקע, אַ לאָקאַלע, אַ זײַטיקע. דערנאָך איז זי פֿאַרוואַנדלט געוואָרן אין אַ געשעפֿט און אַ געלט־גיריקן מאָנסטער, וואָס ציט צו אַ ברייטן עולם קאָנסומענטן, און דערבײַ אָנגעוווירן דעם היגן גערוך — אַ ביליקע נאָכמאַכונג פֿון דעם אַמעריקאַנער מוסטער.
[…]
