אין אַ מאָדנער וועלט איז מיר אויסגעקומען צו פֿאַרברענגען אַ פּאָר שעה — אין דער וועלט פֿון „פֿייסבוק‟. מײַן ווײַבס יונגע קרובֿה, וואָס אַרבעט דאָרטן, האָט אונדז פֿאַרבעטן צו קומען אַהין אויף אַ לאָנטש. די זאַך איז, אַז אַלע מיטאַרבעטער פֿון „פֿייסבוק‟ זײַנען באַזאָרגט מיט אומזיסטן עסן — פֿון אין דער פֿרי ביז אויף דער נאַכט — און קענען פֿאַרבעטן געסט, אויך אומזיסט. זײַנען מיר געווען אירע געסט.
עס קען בכלל זיך שאַפֿן אַן אײַנדרוק — און ער שאַפֿט זיך טאַקע — אַז ס’איז אַן אָרט, וווּ נאָר געציילטע מענטשן טוען עפּעס, אַרבעטן; די איבעריקע גייען אַרום איבער דער ברייטער גאַס צווישן די בנינים און פֿאַרנעמען זיך מיט עסן צי פּשוט פּלאַפּלען. עסן און טרינקען קען מען (איך חזר איבער — אומזיסט) אין אַ צאָל רעסטאָראַנען, וואָס ספּעציאַליזירן זיך אין פֿאַרשיידענע מאכלים. דערצו זײַנען דאָ אַ סך ערטער, וווּ מע קען פּשוט איבערכאַפּן קאַווע, פֿרוכטן, כּלערליי קלייניקייטן.
מיך האָט באַזונדערס געפּלעפֿט אַ ווינקל, וווּ עס שטייען דיוואַנען, פֿאָטעלן און אַ צוויי צי דרײַ צענדליק פֿלעשער — משקה, מע קען מאַכן אַ כּוסע. אמת, אין די פּאָר שעה, וואָס איך האָב דאָרטן זיך געדרייט, האָב איך ניט געזען, אַז עמעצער זאָל עס טאָן. אַ סבֿרא, אַז מע טוט עס נעענטער צום סוף טאָג.
די פּנימער זײַנען יונגע, ניכטערע און, גלײַך ווי מע האָט זיי אַזוי אונטערגעקליבן, סימפּאַטישע. אַלץ זעט אויס ניט רעאַל. איך האָב געהאַט די גאַנצע צײַט אַ געפֿיל פֿון געפֿינען זיך אין אַ סצענע פֿון אַ פֿילם, ניט אין קיין אָרט פֿון אַ „נאָרמאַלער‟ טאָג־טעגלעכקייט. אַן אוטאָפּיע פֿון אַ ייִדישן בחור מאַרק צוקערבערג, וואָס איז מקוים געוואָרן און ברענגט דערצו אַ פֿעטן רווח (דער זשורנאַל „פֿאָרבס‟ שאַצט אָפּ, אַז צוקערבערג איז „ווערט‟ אַריבער 40 ביליאָן דאָלאַר). ווי אַ פּועל־יוצא פֿון דעם געוואַלדיקן קאָמערציעלן דערפֿאָלג, זײַנען די טויזנטער „אַקטיאָרן‟ פֿון אָט דעם אוטאָפּישן פֿילם באַזאָרגט מיט גוטע צי אַפֿילו זייער גוטע געהאַלטן; און דער ספּעציפֿישער גײַסט פֿון „פֿייסבוק‟, „גוגל‟ און ענלעכע „אוטאָפּיעס‟, וואָס געפֿינען זיך אין יענע מקומות, ווערט פֿאַרשפּרייט אויך אין די אַרומיקע קאַליפֿאָרניער שטעטלעך.
[…]
