די נאָז איז אַ גורל. אַ געשיכטע פֿון אַ מענטשלעך לעבן. מײַן לעבנס־געשיכטע האָט זיך, ווי בײַ יעדן בן־אָדם, אָנגעהויבן נאָך פֿאַרן אַרויסלאָזן דעם יאָמער־געשריי — אין יענעם איינציקן גן־עדן, וואָס מיר פֿאַרלירן נאָכן „שנעל אין דער נאָז‟*. דאָרטן זײַנען געבליבן מײַנע שענסטע ליכטיקע טעג, וואָס נאָר אַ מלאכל קאָן איבערלעבן; און דאָרט האָט מען בײַ מיר אָפּגעשניטן מײַנע שיינע ווײַסע פֿליגלען. זיי זײַנען געבליבן ליגן צוזאַמען מיט הונדערטער, ניין, טויזנטער אַנדערע פֿליגלען — אַ גאַנצער באַרג פֿליגלען, ווײַל אין די ערשטע נאָך־מלחמהדיקע יאָרן זײַנען געבוירן געוואָרן אַ סך ייִנגעלעך.
דעם באַרג פֿון אָפּגעשניטענע מלאכישע פֿליגלען געדענק איך נישט, טאַקע צוליב דעם מיאוסן שנעל אין מײַן נעזל. כ’האָב דאָך נישט געהאַט קיין שׂכל, ווי יענץ כיטרע בחורל, אונטערצושטעלן אַ ליימענע נאָז אונטער דעם מלאכס צוויי אײַזערנע פֿינגער; האָט דערפֿון געליטן מײַן זכּרון. פֿון דעסטוועגן, האָב איך דעם באַרג פֿליגלען נישט איין מאָל געזען אין מײַנע קינדערשע חלומות, בשעתן פֿליִען אין די נעכט; ווי אויך, ווען ס’פֿלעג מיר אַרײַנפֿאַלן אין די הענט דער גענדזענער פֿלעדערוויש, מיט וועלכן די באָבע האָט אָפּגעווישט דעם שטויב פֿונעם געצאַצקלטן ראָזעווע אָבאַזשור מיטן עלעקטרישן לעמפּעלע; און דער זיידע האָט מיט דעם פֿלעדערוויש צונויפֿגעשאַרט די לעצטע ברעקלעך חמץ פֿאַר פּסח. קוקנדיק אויף דעם אָפּגעהאַקטן פֿליגל, נעבעך, האָב איך געפֿילט, ווי עס הייבט מיר אָן בײַסן אונטער די לאָפּעטקעס, און דרייען די נאָז.
ווען כ’האָב צום ערשטן מאָל דערהערט דעם נאָמען פֿון מײַן מאַמע — גענענדל, האָב איך פֿאַרשטאַנען, פֿון וואַנען כ’בין אַרויס און וווּהין כ’בין אָנגעקומען. דהײַנו: אין מײַן מאַמעס נאָמען האָט קלאָר אָפּגעהילכט — גן־עדן. ס’האָט נישט אויסגעפֿעלט קיין איין קלאַנג און אות. זינט דעמאָלט האָב איך אויפֿן אויער, ווי מע זאָגט, אָנגעהויבן צו דערקענען דעם אַרום. פֿאַרשידענע קלאַנגען און ווערטער פֿלעגן זיך צונויפֿגיסן אין מײַן קאָפּ, ווי אין אַ שפּילקעסטל, און דערנאָך אַרויסשפּרינגען דורכן מויל אין דרויסן אַרויס. נישט יעדער פֿלעגט פֿאַרשטיין, וואָס מיינט אַזאַ „קאַקלמאַליאַקל‟, דערהערט פֿון מיר; אָבער די באָבע, וואָס האָט עס אויך נישט פֿאַרשטאַנען, פֿלעגט נאָך אַ פּויזע אַרויסברענגען: „אַזאַ ברעקל, און שוין אַזוי קלוג!‟
ווי עס האָט זיך אין גיכן אַרויסגעוויזן, איז אין מײַן רעדן מיט קלאָטשעס אין מויל שולדיק געווען די פֿאַרלייגטע נאָז. דעם פּסק האָט מיר אַרויסגעטראָגן דער קינדער־דאָקטער קאַראַסיק. אַליין איז ער געווען אַ מגושמדיקער מענטש, מיט אַ גרויסן קאָפּ, שווערע הענט און אַ באַסאָווער שטים. זײַן פּנים האָב איך נישט געזען, ווײַל דאָס קײַלעכדיקע שפּיגעלע מיט אַ שוואַרץ לעכל אין מיטן, וואָס האָט געשטעקט אויף זײַן שטערן, ווי דאָס שוואַרצע לעדערנע קעסטעלע־תּפֿילין בײַ מײַן זיידע אין דער פֿרי, ווען ער דאַוונט, — האָט מיך געמאַכט בלינד. דערצו איז דער דאָקטער אַרײַן אין מײַן נאָז מיט עפּעס אַ קאַלטער אײַזערנער זאַך, אַז ס’האָט זיך מיר געדאַכט, אָט־אָט צערײַסט ער מײַנע נאָזלעכער אויף שטיקלעך.
עס האָט געהייסן, אַז ער באַטראַכט מיך; און טאַקע נאָך דעם באַטראַכטן, האָט ער שיִער נישט אויסגעזונגען מיט זײַן באַס: אַ־דע־נאָ־יִדן! אַזוי ווי די אויערן פֿון מײַן כּסדרדיקער נאָז־פֿאַרלייגטקייט זײַנען מיר געווען אויך פֿאַרשטאָפּט, האָט דאָס וואָרט, אַרײַנפֿליִענדיק אין מײַן שפּילקעסטל, זיך דאָרט אַ דריי געטאָן און אַרויס פֿון מײַן פּיסקל אויף מײַן אייגענעם אופֿן: „אַ־נוד־נע־ייִד‟.
מײַן מאַמע, וואָס האָט מיך געבראַכט צו פֿירן צום דאָקטער, האָט זיך אויפֿן מאָמענט פֿאַרלוירן; דער דאָקטער קאַראַסיק — פֿאַרקערט, זיך צעשמייכלט און מיר דערלאַנגט אַ פּאַפּירענע סערוועטקע. „ייִנגעלע, — האָט געטראָמבעט זײַן שטים, — שנײַץ אויס די נאָז, וועט דיר ווערן ליכטיקער אין די אויגן!‟ אַזוי האָב איך פֿאַרשטאַנען, אַז מײַן נאָז איז דירעקט פֿאַרבונדן נישט בלויז מיט דעם, וואָס איך הער, נאָר אויך מיט דעם, וואָס איך זע אַרום זיך.
בײַם ווערן פֿינעף יאָר האָט מען מיר אויף מײַנע אימענינעס געשענקט אַ ביכל. אין יענער צײַט, איז אַ ביכל געווען אַ שיינע מתּנה. פֿאַרשטייט זיך, אַז כ’וואָלט מער צופֿרידן געווען, ווען מע שענקט מיר בעסער אַ שפּילעכל. לייענען האָב איך דאָך נישט געקענט; וואָס יאָ, דאָס ביכעלע האָט פֿאַרמאָגט שיינע, קאָליריקע בילדער. כ’האָב געקוקט אויף די בילדער און זיך אַליין געמאָלט אין קאָפּ אַ מעשׂה. די מעשׁה האָט געהייסן „קאַרליק נאָז‟**. כ’האָב זי פֿאַרגעדענקט אויף אויסנווייניק, וואָרט בײַ וואָרט, שוין נאָכן צווייטן אָדער דריטן מאָל, וואָס די מאַמע האָט זי מיר איבערגעלייענט. אַוודאי, פֿלעגט מיר די מאַמע יעדעס מאָל נאָכן פֿאַרענדיקן דאָס לייענען זאָגן: „זעסט, וואָס ס’געשעט, ווען מע לאַכט פֿון אַן אַלטן מענטשן מיט אַ מום!‟ — מיך האָט עס אָבער נישט געאַרט; כ’וואָלט, מסתּמא, אויך חוזק געמאַכט פֿון דער בייזער מכשפֿה. כ’האָב דעמאָלט אפֿשר צום ערשטן מאָל אין מײַן קורץ לעבן דערפֿילט, אַז אַ נאָז קאָן ברענגען לייד און פֿרייד; לייד פֿון איר מיאוסקייט, וואָס דער המון זעט און לאַכט עס אויס, און פֿרייד פֿון קענען דערשמעקן זעלטענע ריחות, ווי, למשל, דאָס כּישוף־גרעזעלע „ניס געזונטערהייט‟, וואָס קערט אום די שיינקייט. כ’האָב זיך שוין מער נישט געחידושט, הערנדיק יעדעס מאָל נאָך אַ ניס טאָן דעם וווּנטש: „צו געזונט!‟ — כ’האָב געוווּסט פֿון וואַנען עס קומט אַרויס, און אַז ווינטשן ווינטשט מען עס נישט מיר, נאָר מײַן נאָז.
די נאָז האָט בײַ מיר אָנגעהויבן צו פֿאַרנעמען דעם אויבנאָן; זי האָט זיך צו אַלעמען צוגעשמעקט און זיך געוואָרפֿן מיר אין די אויגן פֿון יענעמס פּנימער. פֿאַרלירנדיק דעם גן־עדן, האָב איך אײַנגעאָטעמט מיט מײַן נאָז אַלע ריחות פֿון דעם אַרום, אין וועלכן כ’בין אַרײַנגעפֿאַלן. קודם־כּל, איז עס געווען מײַן היים, אָנגעפֿילט מיט די ריחות פֿון מײַן משפּחה. דער ריח פֿונעם זיידן איז אַרויסגעקומען פֿון זײַן אָנגעלערנטער שוואַרץ־גראָער באָרד. אין די פֿאַרנאַכטן האָט זי זיך קוים געטרייסלט איבער די פֿאַרגעלטע זײַטלעך פֿון זײַנע ספֿרים, ווי געוואָלט אַרויסטרייסלען פֿון זיך דעם אומעט און צער פֿאַרן טאָג; זײַן באָרד האָט אײַנגעזאַפּט דעם טייטלעכן גערוך פֿונעם שעכט־הויז, וווּ ער פֿלעגט אָפּשטיין דעם גאַנצן טאָג בײַם קוילען עופֿות; און דעם שטיקנדיקן גערוך פֿון דעם געלן פּראָשעק מיטן ווילדן נאָמען „קסעראָפֿאָרם‟, וואָס ער פֿלעגט אַרויפֿשיטן אויף דעם פֿרישן שניט פֿון דעם ערשט געמלט עופֿעלע, אָפּצושטעלן דאָס בלוט. זײַן לאַנגע, שאַרפֿע נאָז האָט געטראָגן אויף איר שפּיץ נישט בלויז די פּאָר קײַלעכדיקע ברילן־גלעזלעך, נאָר אויך דאָס ביסל ייִדישקייט, וואָס האָט זיך שוין קוים געפֿילט אין דער פֿאַרסמטער לופֿט פֿון די 1950ער יאָרן.
די באָבע האָט צעטראָגן איבער דער שטוב איר באַזונדערן ריח. ער איז געווען אומעטום, אין יעדן ווינקעלע, ווײַל ס’איז נישט געווען אין שטוב אַזאַ אָרט, וווּ די באָבע זאָל נישט געווען אַהין אַרײַנשטופּן איר נאָז. דאָנערשטיק, אינעם טאָג, ווען די באָבע פֿלעגט באַקן ברויט, וואָס האָט געקלעקט פּונקט אויף אַ וואָך, האָט איר שפּיץ־נאָז, עטוואָס צוגעפּלעטשט, אויסגעזען אָנגעפּודערט מיט מעל. איר קיך־פֿאַרטוך האָט געשמעקט מיט אַלע אינגרעדיענטן פֿון אירע מאכלים, און אַ געניטער קולינאַריע־פֿאָרשער וואָלט געקאָנט אויפֿן סמך פֿון זיי זיך דערוויסן אַ סך סודות פֿון עכטע בעסאַראַבער ייִדישע פּאָטראַוועס. אין די קנייטשן פֿון מײַן באָבעס פֿאַרטוך פֿלעג איך זיך נישט איין מאָל אײַנגראָבן מיט מײַן נעזל, זוכנדיק דאָרט טרייסט און שוץ פֿון מײַנע שטרענגע טאַטע־מאַמע. ביידע פֿלעגן זיי קומען שפּעט פֿאַרנאַכט און אַרײַנברענגען אין שטוב פֿרעמדע ריחות פֿון זייער אַרבעט.
מײַן נעזל, זומערצײַט געדיכט באַשאָטן מיט זון־שפּרענקלעך, אָדער ווי די באָבע האָט זיי גערופֿן, קלײַען, וואָס האָט נאָך דערווײַל נישט אַרויסגעוויזן קיין בולטע סימנים פֿון וווּקס און פֿאָרעם, איז געוואָרן מײַן וועגווײַזער איבער די הײַזער פֿון אונדזערע שכנים, וווּ עס האָבן געוווינט מײַנע חבֿרים. קיין ייִנגעלעך האָבן נישט אויסגעפֿעלט אויף אונדזער קאָוועלישער גאַס; אויף מיידעלעך איז בפֿירוש געווען אַן אויסכאַפּעניש. קיין מזוזות האָט מען אויפֿן בײַשטידל פֿון דער אַרײַנגאַנגטיר אין די ייִדישע הײַזער נישט געזען. ס‘האָט נאָך געציטערט אין זיי די שרעק פֿון איבערגעלעבטע מלחמה־יאָרן און פֿון די אַנטיסעמיטישע „גזירות פֿון די סאָוועטן‟, שוין נאָך דער מלחמה. אָנשטאָט מזוזות זײַנען אויף די בײַשטידלעך, פֿון דער רעכטער זײַט, געהאָנגען די נעז פֿון ייִדישע באַלעבאַטים, צוגעקלאַפּט מיט צוועקלעך פֿון פּחד. פֿון די דאָזיקע בולטע צייכנס האָט מען געקאָנט באַלד פֿאַרשטיין, וווּ און ווער עס וווינט דאָרט.
די פֿליישיקע נאָז מיט ברייטע נאָזלעפּלעך האָט שטענדיק געביטן איר קאָליר — אָט איז זי געווען טונקלרויט און אָנגעשוואָלן, ווי מע וואָלט אין איר אַרײַנגעפֿאָרן מיט אַ פֿויסט; און אָט פֿאַרקערט, פֿאַרחלשט־בלאַס, ווי מ‘האָט פֿון איר אויסגעצאַפּט יעדן טראָפּן בלוט. די פֿאַרשניאָשקעטע נאָז האָט געהערט צו אונדזער שכן לייב דער אַרגענטינער. דעם צונאָמעניש האָט ער געקראָגן צוליב דעם, וואָס פֿאַר דער מלחמה איז ער געווען אַ שטיקל צײַט אין אַרגענטינע. אויסגעפּרוּווט זײַן מזל אין די וויסטע פּאַמפּאָס־פֿעלדער. לייב דער אַרגענטינער איז געווען אַ בעל־עגלה, און מיט זײַנע דרײַ זין האָב איך זיך געחבֿרט.
מיט אַ שטוב ווײַטער האָט געוווינט הערש דער זאַגאָטאָווטשיק. מ‘האָט עס באַלד דערקענט פֿון דער מזוזה־נאָז אויף זײַן טיר, ענלעך צו אַן אָפּצאַס פֿון אַ ווײַבערישן שוך. די שכנות פֿלעגן זיך שושקען, אַז דער זאַגאָטאָווטשיק האָט אַ געליבטע, „אַ יונג שיקסל מיט אַ קורנאָס נעזל‟. בשעתן גיין אויף דער גאַס, אונטערן אָרעם פֿאַרקוועטשט דעם לעדערנעם טאַש מיט זײַנע אינסטרומענטן, האָט ער נאָך יעדן שפּאַן געשפּיגן — אָט אין איין זײַט, אָט אין אַן אַנדערער. ער האָט געשפּיגן אויף די פּליאָטקעס און אויף דער אַרומיקער סבֿיבֿה. הערש זאַגאָטאָווטשיק האָט געהאַט צוויי זין, כ‘האָב זיך אָבער מיט זיי נישט געשפּילט, ווײַל זיי זײַנען געווען נישט מיט אַלעמען, „מאַלעכאָלנע‟, ווי מ‘האָט זיי גערופֿן.
גלײַך אַנטקעגן אונדזער שטוב האָט געוווינט מײַן בעסטער חבֿר, יאַשקע. שטענדיק, ווען כ׳פֿלעג קומען צו אים, האָב איך אַ וואַרף געטאָן אַ בליק אויף זײַן טאַטנס נאָז, אַ בולבעוואַטע, מיט עטלעכע געלע געקרײַזלטע הערעלעך אַרומגעשטעקט. צי אין דער אמתן, צי ס‘האָט זיך מיר נאָר אויסגעדאַכט, אָבער אין דער קורצער ווײַלע, וואָס כ‘בין געשטאַנען אויף דער שוועל, האָט פֿון די נאָזלעכער געשלאָגן דער ריח פֿון אַ ביליקן אָדעקאָלאָן, פּונקט אַזאַ, ווי אין דער פּאַריקמאַכערסקע, וווּ יאַשקעס טאַטע האָט געאַרבעט, און וווּ די מאַמע פֿלעגט מיך ברענגען זיך אונטערשערן.
די נאָז פֿון אַן אַנדער שכן אונדזערן, אַהרן דער גלעזער, האָט מען נישט געדאַרפֿט צוגיין צו דער טיר זי צו זען; זי האָט געשײַנט מיט אַ גלאַנץ פֿון די פֿענצטער, וואָס דער פֿעטער אַהרן פֿלעגט באַגלאָזן. מיט זײַן זינדעלע, מיראָן, האָבן אַנדערע מײַנע חבֿרים זיך נישט ליב געהאַט צו שפּילן, ווײַל שטענדיק פֿלעגן זיך די שפּילערײַען מיט זײַן אָנטייל, פֿאַרענדיקן מיט אַ קריגערײַ און אַפֿילו אַ באַגראָב.
אַריבער דעם שטאַקעטניק פֿון אַהרן דעם גלעזערס הויף, איז געשטאַנען דאָס שטיבל פֿון זײַן שכן, דיאַדיע וואַסיע. ער איז ניט געווען קיין ייִד; ער האָט געהאַט אַ ייִדישע פֿרוי, אַ סאַרווערין. אויפֿן בײַשטידל פֿון זײַן טיר איז קיין נאָז נישט געהאָנגען; געהאָנגען איז אַ פּאָדקאָווע, וואָס דיאַדיע וואַסיע, אַן עכטער קאָוואַל, האָט אַליין אויסגעקאָוועט און זי צוגעקלאַפּט מיט פֿיר אײַזערנע צוועקלעך. קיין זין האָט ער נישט געהאַט, נאָר צוויי מיידעלעך — די איינציקע אויף אונדזער גאַס. האָבן זיי זיך געשפּילט מיט אונדז אין אַלע ייִנגלשע שפּילן — מלחמה, פֿוסבאָל, גזלנים־קאַזאַקן, באַהעלטערלעך און כאַפּערלעך; און זיך געשלאָגן בײַגלײַך מיט אַנדערע חבֿרה־ייִנגלעך.
די שטוב פֿון מיקע דעם בופֿעטשיק איז געווען די גרעסטע אויף אונדזער גאַס. געדעקט איז זי געווען נישט מיט שינדל, ווי אַנדערע הײַזער, נאָר מיט בלעך, אָפּגעפֿאַרבט אין רויטס. די שכנים האָבן שטילערהייט געשאַרפֿט די צונג איבער זײַן רויטן דאַך: „ער וויל, מסתּמא, דערמיט ווײַזן ווי געטרײַ ער איז דער מלוכה!‟ מעגלעך, אַז זיי פֿלעגן אַזוי זאָגן פֿאַר קינאה — פֿאָרט אַן אײַזערנער דאַך! דערפֿאַר אפֿשר האָט די נאָז אויף מיקע בופֿעטשיקס טיר אויסגעזען ווי אַ פֿײַג, ווי געמיינט צו זאָגן די בייזע וויצנטרײַבערס: קוקט און ווערט צעזעצט! ווי עס זאָל נישט זײַן, האָט נישט דער רויטער דאַך און נישט די פֿײַג בײַ זײַן טיר דעם בופֿעטשיק נישט געהאָלפֿן. אין אַ טאָג איז צו זײַן שיינער שטוב צוגעפֿאָרן אַ פֿאַרמאַכטע מאַשין „גאַזיק‟, און אַוועקגעפֿירט דעם באַלעבאָס. וואָס איז? קיין אַמעריקאַנער שפּיאָן איז ער, חלילה, נישט געווען; ער האָט פֿאַרקויפֿט אין דעם בופֿעט „לינקן‟ ספּירט, וואָס מע פֿלעגט אים ברענגען פֿון דער מלוכישער גוראַלניע. מיקעס שטוב האָט מען קאָנפֿיסקירט און די ערשטע זאַך, וואָס ס’האָט געטאָן דער נײַער באַלעבאָס, אַ מיליטער־מאַן, אַן אָפֿיצער, ער האָט אַראָפּגעריסן פֿון דעם בײַשטידל מיקעס פֿײַגעוואַטע נאָז. דערבײַ, דערציילט מען, האָט ער געזאָגט, פֿאַרשטייט זיך, אויף רוסיש: „גענוג געמאַכט פֿאַר שיכּורים אונדזער רוסיש פֿאָלק!‟
דער פֿעטער יעפֿים, איז געווען אַ מאַליער. נישט פּשוט אַ מאַליער, נאָר ממש אַ מאָלער. די ווענט פֿון די הײַזער, וווּ מע פֿלעגט אים פֿאַרבעטן צו פֿאַרבן, פֿלעגט ער פֿאַרוואַנדלען אין אַ קונסטווערק. דעמאָלט האָט מען נאָך אין אונדזער שטאָט נישט געוווּסט וועגן אַזאַ לוקסוס־זאַך ווי שפּאַלירן; אין מאָדע זײַנען געווען טראַפֿאַרעטן. דער פֿעטער יעפֿים פֿלעגט זיי אַליין מאַכן, אויסשנײַדן פֿון האַרטפּאַפּיר און דערנאָך מיט אַ בערשטעלע איבערפֿירן דעם טראַפֿאַרעט אויף דער וואַנט. דערבײַ פֿלעגט ער פֿאַר איין בילד מאַכן עטלעכע טראַפֿאַרעטלעך, און מיט פֿאַרשיידענע פֿאַרבן עס אָפּשטעמפּלען אויף דער וואַנט. צום סוף, האָבן די ווענט, פֿון אונטן ביז דער סטעליע, אויסגעזען ווי איין גאַנץ פֿאַרשיידנקאָליריק בילד. כ’האָב מיט מײַנע אייגענע אויגן געזען ווי ער טוט עס, ווען די מאַמע האָט אים פֿאַרבעטן „אָפּצופֿרישן די ווענט‟ אינעם שלאָף־צימער. די ווענט פֿונעם שטיבל, וווּ דער פֿעטער יעפֿים האָט געוווינט מיט זײַן פֿרוי און ייִנגעלע, מאָטעלע — זײַן מאַמע פֿלעגט אים רופֿן נישט אַנדערש, ווי מאַטוועי — זײַנען אויך געווען באַדעקט מיט אַ טראַפֿאַרעט, אָבער פֿון דרויסן. אויף זיי פֿלעגט ער אויספּרוּוון די אַלע זײַנע אויסגעשניטענע קלישעען, וואָס ער האָט דערנאָך אויסגענוצט אין די דירות פֿון זײַנע קליענטן. ער איז אַזוי פֿאַרכאַפּט געווען מיט זײַנע שאַפֿערישע זוכונגען, אַז אַפֿילו די צוויי פֿענצטער און די דרויסנדיקע טיר, מיט דער מזוזה־נאָז בײַ דער רעכטער זײַט, זײַנען אויך געווען פֿאַרטראַפֿאַרעטערט. דווקא אויף זײַן געהויקערטער נאָז האָט זיך אָפּגעשטעמפּלט אַ גרין בלימעלע מיט געלע שפּרענקלעך. די וויצלער פֿון אונדזער גאַס האָבן שוין געהאַט פֿון וואָס אָפּצולאַכן: „אַז אויף דער נאָז וואַקסן בײַ אים בלימעלעך, וואָס זשע וואַקסט בײַ אים אונטערן פּופּיק?!‟
איך וואָלט, אַוודאי, געקאָנט דערציילן אויך וועגן אַנדערע באַלעבאַטישע נעז פֿון אונדזער קאָוועלישער גאַס; אַלע האָבן זיי געהאַט זייער אייגענעם אויסזען און אַ באַזונדערע געשיכטע. די נאָז פֿון אַ מענטשן איז דאָך, ווי געזאָגט, נישט אָפּצוטיילן פֿון זײַן גורל. איין מאָל איז דאָך אַזוי געשען, אַז די נאָז האָט געוואָלט מאַכן שבת פֿאַר זיך. מיר ווייסן גוט ווי אַזוי די געשיכטע האָט זיך פֿאַרענדיקט.***
[…]
Read more: http://blogs.yiddish.forward.com/boris-sandler/195563/on-the-nose/#ixzz44eKPkLyJ
