אֵיךְ נָשִׁיר אֶת שִׁיר ה’ עַל אַדְמַת נֵכָר
ווי זאָל מען זינגען גאָטס געזאַנג. אין דער ביטערער פֿרעמד?
אויך אין דער זיסער טוט עס באַנג
צו זינגען אומפֿאַרשעמט.
נאָר גאָטס ליד גילט אומעטום
וווּ מ’טוט זיך נאָר אַ קער.
ווער קאָן אין גלות בלײַבן שטום
אויב מ’איז ניט אַבי ווער?
אַ מינדסט גרעזל זינגט דעם שבֿח,
פֿון טראָפּן טוי ביז טרער.
די שטערן שײַנען אויפֿן דאַך
און לידלען אָן שום שטער.
טאָ ווער וועט מיטזינגען מיט זיי
אין דער ווײַטער ווײַט,
איידער דו קערסט זיך אום אַהיים
מיט גאָטס הילף צו דער צײַט?
אָפּגעריסן בלעטל
ווען ניט דײַן קול
מיט דײַן געלעכטער
אינעם טרײַבל
וואָלט אומגעהײַער שווער
געווען פֿון דיר
אַזוי דערווײַטיקט
בלײַבן
אַ בלעטל
פֿון איר צווײַגל
אָפּגעריסן
קאָן פֿאָרט
פֿון אַזאַ ראָסקאָש
ניט געניסן —
אָן האָפֿענונג אַ ברעקל
צו דערהערן
איר צווײַגלס לויטער קול
דעם עכטן,
איר האַרציק נאָענטן
געלעכטער
אַ צווײַגל בעז
Vous créez un frisson nouveau
Victor Hugo à Charles Baudelaire, 1859
זוך ניט קיין נײַעם פֿריסאָן
האַלט בעסער אויס דעם פֿאַסאָן
דעם אַלטן
זאָל דער מוח אַפֿילו זיך שפּאַלטן
זוך ניט קיין נײַעם פֿריסאָן.
דו זע רק וואָס דו קאָנסט טאָן
מיט דעם גוטן סקאַרבאָווען טאָן.
דערהאַלט אים
אויף־צו־להכעיס דעם ווינטער דעם קאַלטן,
זע וואָס דערמיט דו קאָנסט טאָן.
קלײַב ניט קיין בלומען פֿון בייזס
מערניט אַ צווײַגעלע בעז
דעם ווײַסן
דו פֿאָרזיכטיק טו זיך אָפּרײַסן,
שטאָטס כאָווען בלומען פֿון בייזס.
און טאָמער שטעלט אָפּ זיך די צײַט,
פֿאַרנעפּלט ווערט אַלץ אין דער ווײַט,
פֿאַריתומט —
טו באַגריסן דעם אורח וואָס קאָסיעט
ווען פּלוצעם שטעלט אָפּ זיך די צײַט.
און באַגריס אים בלויז מיט אַ פֿײַג…
דאָס פֿויגל פֿאַרלאָזט באַלד די שטײַג
די ליבע
בעת דאָס צווײַגל בעז שעפּטשעט אַריבער:
דו באַגריס אים בלויז מיט אַ פֿײַג.
איך האָב געזען דעם לעצטן ייִדישן פּאָעט
איך האָב געזען דעם לעצטן ייִדישן פּאָעט
און זי האָט מיר דערציילט
אַז זי איז נאָך דערווײַל אינגאַנצן ניט בנימצא.
אַפֿילו אירע באָבע־זיידעס —
נאָך אַלץ זיך ניט געיאַוועט אויף דער וועלט,
הגם מע טוט זי שוין באַוויינען און באַקלאָגן,
אַמאָל מיט שבֿח, אַמאָל לשימצה.
איך האָב געקוקט איר אין די אויגן
און זי האָט מיר געזאָגט:
ס’וועט קומען נאָך אַמאָל די צײַט,
איך ווייס עס,
ווײַל ווי משיחס אײזל —
אויך מײַן אָנקומען צו אײַך
איז שוין פֿאַרגרייט מששת ימי בראשית.
זי האָט מיך וואַרעם צוגעדריקט
צו איר נאָך ניט געבאָרן האַרץ,
געזעגנט מיך לשלום —
און איך האָב גלײַך פֿאַרשטאַנען אַלץ,
ס’איז ווײַט נאָך ניט די צײַט
צו מאַכן אויף אונדז אַלעמען אַ מלא.
לידער
די לידער
וועגן ליבע, וועגן לעבן, וועגן לידער
זיי אַלע —
קלינגען און קלינגען און קלינגען
די קלאַנגען פֿון זייערע ליפּן
הילכן, און זינגען
אַבי נאָר ניט כליפּען
וועגן ליבע, לעבן און לידער און אויגן און אויערן
קלײַבן און קלײַבן און קלײַבן
צונויפֿעט די קלאַנגען
אין זייערן עכאָ
אויף אַ רגע
פֿאַרצויבערט
געפֿאַנגען געפֿאַנגען ניט מער —
אויף אַ רגע
און באַלד זיי קערן זיך ווידער
פֿאַרגעסן גלײַך אַלץ
איבער טעגלעכן פֿיבער
פֿאַרטאָן און פֿאַרליאַפּעט
מיט לײַב און מיט האַרץ —
אין ליבע,
אין לעבן,
אין לידער
