מיט מײַן דערפֿאַרונג פֿון אַרומפֿאָרן איבער דער וועלט און וווינען אין עטלעכע לענדער, האָב איך שוין לאַנג פֿאַרשטאַנען, ווי אַנדערש פֿירן זיך אויף מענטשן אין ענלעכע סיטואַציעס, און ווי אַנדערש רעאַגירן זיי איינער אויפֿן אַנדערן.
בערך מיט אַ פֿערטל יאָרהונדערט צוריק בין איך געקומען קיין אָקספֿאָרד. צעפּאַקעוועט מײַנע וואַליזקעס, בין איך אַרויס אין דרויסן זיך אַרומקוקן און קויפֿן עפּעס צו עסן. געדענק איך ביזן הײַנטיקן טאָג: גיי איך זיך און זע — און מע קען אַפֿילו זאָגן, פֿיל — פּלוצעם, אַז כּמעט יעדעס מאָל, ווען מײַנע אויגן באַגעגענען זיך מיט די אויגן פֿון די פֿאַרבײַגייענדיקע פֿרויען, ענטפֿערן מיר די פֿרויען מיט אַ שמייכל.
האָב איך זיך אַרומגעקוקט — אפֿשר האָב איך עפּעס ניט פֿאַרשפּיליעט צי אָנגעטאָן אויף דער לינקער זײַט. ניין, אַלץ איז געווען מער אָדער ווייניקער אויפֿן אָרט. האָב איך דעמאָלט חוצפּהדיק אַפֿילו אַ טראַכט געטאָן, אַז די שמייכלען זײַנען געווען סיגנאַלן, וואָס האָבן געמיינט, „דו געפֿעלסט מיר!‟, און נאָך אַנדערע אַזעלכע נאַרישע געדאַנקען זײַנען געקומען אין מײַן סאָוועטישן קאָפּ.
אין אַ צײַט אַרום האָב איך פֿאַרשטאַנען, אַז דאָס איז פּשוט געווען אַ נאַטירלעכע רעאַקציע מצד די היגע לײַט אויף באַגעגענען זיך מיט די אויגן — מײַנע, צי פֿון אַ וועלכן עס זאָל ניט זײַן מענטשן. אַזוי רעאַגירט מען באַזונדערס אָפֿט אין אַ קליין אָרט, אין אַ קאָרידאָר פֿון אַן אַנשטאַלט, למשל. און איך האָב דאָך שפּאַצירט דעמאָלט אין דער אוניווערסיטעטישער געגנט, דאָס הייסט, כּמעט אין אַ קאָרידאָר.
בין איך שוין אויך ביסלעכווײַז צוגעוווינט געוואָרן צו שמייכלען. און די גאַנצע משפּחה מײַנע האָט עס, פֿאַרשטייט זיך, איבערגענומען. אויף אַזוי פֿיל, אַז ווען מײַן טאָכטער איז אין פֿינף יאָר אַרום געקומען קיין מאָסקווע, האָבן אירע חבֿרטעס עס גלײַך באַמערקט און איר געזאָגט, זי זאָל אויפֿהערן צו שמייכלען אין דרויסן, אין אונטערבאַן — מע וועט עס ניט ריכטיק אויסטײַטשן.
[…]
Read more: http://yiddish.forward.com/articles/192790/the-meaning-of-a-smile/#ixzz3t7CBn254
