ריבונו של עולם. דו ווייסט דאך אז דער כח פון א שרייבער איז נישט זיין אייגנס, נאר פון דיר קומט אלעס. דער תפקיד פונעם שרייבער איז נאר דאס, אז ער זאל אפשרייבן וואס ער זעט אלס ריכטיג, און ער זאל נישט פארקריכן פונעם אמת צוליב אויסערליכע סיבות, ווי געלט, כבוד און חנופה. דער שרייבער טאר אויך נישט מורא האבן פונעם ציבור, ווייל אזוי שטייט אין דער תורה וואס דו האסט אונז איבערגעגעבן דורך משה רבינו עליו השלום, אז א שופט זאל פון קיין שום מענטש נישט מורא האבן. נאר דער אמת אליין מעג זיין די ליכט פאר די פיס פונעם שרייבער.
אבער דו ווייסט דאך רבונו של עולם אז מיר זענען בלויז מענטשן, אויסגעקריצט פון ליים און בלאטע, און ס׳איז נישט מעגליך צו זיין פערפעקט. נאר דו אליין ווייסט וויפיל יסורי הנפש דער שרייבער האט ווען ער דערזעט זיך, נאכדעם וואס זיין ארטיקל איז שוין פובליצירט געווארן, אז ס׳איז אריינגעפאלן א פארדרוסליכער טעות אין זיינע ווערטער, אדער אז ער האט נישט גענוג גוט ארויסגעברענגט זיין כוונה. אויב האט ער פריער געהאפט אז זיין ארטיקל זאל באקומען א הויכע פאפולאריטעט, האפט ער מיטאמאל אז דאס פארקערטע זאל געשען, אז נאר ווייניג מענטשן זאלן אפליינען זיינע שורות, און אז זיי זאלן עס פארגעסן באלד נאכ׳ן ליינען.
ווער קען אבער אויסרעכענען וואס ס׳קען זיך אלץ מאכן? פאר א שרייבער קען דאך חלילה באשערט זיין אז ער זאל אמאל מפרסם זיין אן ארטיקל אונטער א גרויסן דרוק, ס׳זאלן דורכגעלאזט ווערן א רייע פון טעותים, און דערנאך זאל אים נאך באשערט זיין דאס מזל אז זיין ארטיקל זאל אפקלינגען פון איין עק וועלט ביזן אנדערן. דא קען אויסקומען אז זיין גוטער נאמען זאל דורכדעם פארפלעקט ווערן, ס׳קען אויך אויסקומען אז פארקרומטע מיינונגען זאלן ווערן איינגעגעסן אין די הערצער פון מענטשן, און דאס וואסער וואס איז שוין אריין אינעם אקעאן קען מער קיינער נישט צוריקרופן.
כל זמן דער ארטיקל ליגט נאך אינדערהיים אויפ׳ן שרייבטיש קען מען נאך פארריכטן, אבער ווען ס׳איז שוין אינדרויסן קען דער שרייבער נאר צוקוקן מיט הארץ־עסעניש און ווייטאג ווי זיינע טעותים שפרייזן ווייט איבער שטעט און לענדער, אן דעם וואס ער זאל זיי קענען קאנטראלירן, און אן דעם וואס ער זאל וויסן וויפיל שאדן זיי האבן געמאכט און צי ס׳וועט אים מעגליך זיין צו פארריכטן די נזקים. מיט פופציג יאר צוריק האבן נאך די שרייבער געהאט צייט זיך איבערצוקלערן ווי לאנג זיי האבן געשפאנט מיט זייערע געשריבענע צעטלעך צו דער רעדאקציע, אבער היינט געדויערט די גאנצע פראצעדור אזוי לאנג ווי עס געדויערט צו קוועטשן דעם „שיק־קנעפל‟ און נישט מער.
Read more: http://blogs.yiddish.forward.com/yiddish-with-an-aleph/194220#ixzz3yUc4IldE
